W grudniu i styczniu uczniowie klasy II kontynuowali zajęcia, polegające na udzielaniu pierwszej pomocy. Dzieci odgrywały scenki dramowe na temat skutecznego wezwania pomocy w sytuacji zagrożenia oraz wykonywały ćwiczenia praktyczne na fantomie (resuscytacja krążeniowo-oddechowa). Klasa z pełnym zaangażowaniem uczestniczyła w zajęciach, które będą realizowane przez cały rok szkolny.
RKO u dorosłych i dzieci – czym jest i jak ją przeprowadzić?
Resuscytacja krążeniowo – oddechowa to jedna z najważniejszych czynności ratowniczych. Polega na wykonywaniu uciśnięć klatki piersiowej, a niekiedy także oddechów zastępczych. Stosuje się ją, gdy doszło do zatrzymania akcji serca i osoba poszkodowana nie oddycha.
RKO u osób dorosłych
Przed przystąpieniem do resuscytacji krążeniowo-oddechowej należy wcześniej upewnić się, że podejście do poszkodowanego jest bezpieczne. Po stwierdzeniu braku zagrożenia, należy sprawdzić stan osoby, która wymaga pomocy. W tym celu należy zwrócić się do niej głośno (np. “Czy mnie pan/pani słyszy?”) lub potrząsnąć za jej ramię. Brak reakcji oznacza konieczność sprawdzenia, czy poszkodowany oddycha.
W pierwszej kolejności trzeba zapewnić drożność dróg oddechowych. Aby to zrobić, trzeba delikatnie odchylić głowę poszkodowanego do tyłu (przytrzymując jedną ręką za czoło, a drugą za żuchwę). Następnie pochylić się nad pacjentem, przytykając policzek do jego ust i kierując wzrok w stronę klatki piersiowej. Przez 10 sekund trzeba:
• obserwować, czy klatka piersiowa poszkodowanego unosi się,
• starać się usłyszeć dźwięk nabieranego lub wypuszczanego powietrza,
• starać się poczuć na policzku ruch powietrza z ust osoby poszkodowanej.
Brak oddechu jest wskazaniem do natychmiastowego rozpoczęcia RKO. W przypadku osoby dorosłej algorytm wygląda następująco:
• uklęknięcie przy poszkodowanym,
• położenie dłoni środku klatki piersiowej poszkodowanego,
• wyprostowanie ramion,
• wykonywanie rytmicznych uciśnięć klatki piersiowej.
Uciśnięcia klatki piersiowej należy wykonywać na głębokość około 5–6 centymetrów. Ich częstotliwość powinna wynosić 100–120 na minutę. Osoba, która podejmuje się oddechów ratowniczych (nie są one obowiązkowe) powinna:
• wykonać 30 uciśnięć klatki piersiowej,
• wykonać 2 wdechy ratownicze,
• kontynuować naprzemiennie obie te czynności w stosunku 30:2.
Ewelina Laszkiewicz-Kanarskiya